Wat Zijn De 7 Vinkjes?

De zeven vinkjes van Joris Luyendijk: ‘Hooguit 3 procent van de bevolking heeft ze’ Zeven vinkjes, daarmee kun je de privileges van de witte man samenvatten. En maak je in één keer duidelijk hoeveel ongelijkheid er nog is in Nederland. Joris Luyendijk schrijft erover in zijn boek De zeven vinkjes.

1. Luyendijk heet ze alle zeven: Hij is man, wit en hetero, heeft minstens één hoogopgeleide of welgestelde ouder, minstens één in Nederland geboren ouder, een vwo-diploma en een diploma van de universiteit.
2. En dat levert een berg voordelen op in het leven, betoogt de schrijver.
3. Gelijke kansen dit weekend: “Waar het mij om gaat: als je volhoudt dat in Nederland iedereen met gelijke kansen wordt geboren, dan kan het niet zo zijn dat vijf van de zes laatste premiers, negen van de vijftien invloedrijkste Nederlanders en de laatste drie hoofdredacteuren van de Volkskrant, uit dit kleine groepje komen.

Hooguit 3 procent van de bevolking heeft zeven vinkjes.” En die komen daarmee op de hoogste posities terecht zonder dat ze daadwerkelijk de meest gekwalificeerde personen zijn. “De vraag is: wie bepaalt wie de besten zijn, en waarom behoren eigenschappen als incasseringsvermogen en losbreken vanuit je ouderlijk milieu niet tot de kwaliteitseisen? Waarom wordt het hebben van een jong gezin als nadeel gezien, terwijl je daardoor juist veel beter leert organiseren? Wat wordt wél gewaardeerd? In je studententijd een groot congres organiseren over privacy in de EU.

• Of als je een half jaar tussen andere internationale studenten hebt rondgelopen in Grenoble – geweldig, buitenlandervaring! Iemand als Farid Azarkan, die op zijn 8ste naar Nederland kwam zonder de taal te spreken, die heeft pas écht buitenlandervaring.
• Maar dat zien we als een achterstand.” Schooladvies Luyendijk draagt zijn boek op aan meester Jos.

“Omdat hij mij overadviseerde, in groep acht. Mijn Cito-toets kwam uit op havo/vwo-niveau, terwijl ik daarna, dankzij het ingrijpen van meester Jos, op het gymnasium terechtkwam en dat zonder problemen doorliep. Daarna ben ik cum laude afgestudeerd. Pas veertig jaar later besefte ik: wát een verschil met al die mensen die juist het tegenovergestelde meemaakten.

• Zoals oud-Groenlinks-Kamerlid Zihni Özdil, die een veel hogere score had dan ik, maar toch een lager advies kreeg.
• En zo heb ik inmiddels een heleboel vergelijkbare verhalen gehoord, van mensen met een migratieachtergrond of afkomstig uit een arbeidersmilieu.
• Dus je hebt aan de ene kant Kimberley, en aan de andere kant Joris.

Thuis bij Joris zijn altijd zijn fouten gecorrigeerd, lagen kranten op tafel, werd op televisie naar culturele programma’s gekeken. Bij Kimberley niet. Vervolgens halen Kimberley en Joris exact dezelfde Cito-score. Wie van de twee is de domste? Joris. En wie gaat als enige naar het gymnasium? Joris.

Welke 7 vinkjes?

Joris Luyendijk schrijft meer over zichzelf dan over ongelijkheid Joris Luyendijk, Amsterdam, september 2021 © Merlijn Doomernik Er zijn twee mogelijke reacties wanneer je beschuldigd wordt van het hebben van een geprivilegieerde achtergrond. De eerste, glashard ontkennen dat je privilege bestaat of van belang is, en dat je alles juist op eigen vermogen hebt bereikt, is vanzelfsprekend onproductief.

1. De tweede, zo uitvoerig sorry zeggen dat je met je schuldgevoel opnieuw alle aandacht naar je toe trekt, is aanzienlijk beter – maar ook dat kan in het verkeerde keelgat schieten.
2. Nederigheid, beseffen dat je niet alles aan jezelf te danken hebt, is een groot goed, maar bij nederigheid hoort óók soms gewoon helemaal niets zeggen.

Dat maakt checking your privilege, een vereiste voor een weldenkend mens in deze tijd, een ingewikkelde opgave. Hoe kan iemand het onrecht in deze wereld zien, zijn eigen positie ten opzichte van dat onrecht tot zich door laten dringen, zónder daar een autobiografisch werk over te publiceren? Zie hier het dilemma van Joris Luyendijk, die vorige week op de voorpagina van Volkskrant Magazine stond ter promotie van zijn nieuwe boek De zeven vinkjes: Hoe mannen zoals ik de baas spelen.

• Luyendijk onderzoekt ongelijkheid in Nederland door zijn eigen leven in zeven privileges te verdelen.
• Man, wit, hetero, vwo, universiteit, Nederlandse ouder(s), en rijke of hoogopgeleide ouder(s).
• Aan die zeven vinkjes voldoet maar drie procent van de Nederlanders, en toch hebben juist zij grotendeels de touwtjes in handen.

Geen wereldschokkend inzicht, maar het is altijd goed als iemand met een groot podium ongelijkheid onder de aandacht brengt, al helemaal op zo’n toegankelijke manier (nieuw gezelschapsspel: Tellen Jullie Mee?!). Zelf noemt Luyendijk zijn boek een ‘ontdekkingsreis met mezelf in de hoofdrol’, en later ‘een zelfonderzoek’.

• Hij begint dan ook met een persoonlijk verhaal over zijn eigen carrière.
• Na een succesvolle periode als Midden-Oosten-correspondent voor onder meer de NRC werd Luyendijk door de toenmalige hoofdredacteur van The Guardian, Alan Rusbridger, uitgenodigd om journalistiek onderzoek te doen naar de Londense bankierswereld.

Dit was in de jaren na de financiële crash van 2008. Op de redactie merkte hij dat hij, gewend om vlot te communiceren met collega’s, mee te praten en te lachen, serieus genomen te worden en vriendschappen te sluiten, ineens tegen moeilijkheden aan liep bij de stugge redactieleden van The Guardian.

Ze hadden een eigen taaltje, een gedeelde achtergrond en vaak kwamen ze van dezelfde universiteiten. Zijn afkomst bleek een onoverkomelijke hindernis. Deze ervaring deed hem beseffen dat er ongelijkheid en uitsluiting bestaat in de wereld. De vraag wordt niet beantwoord waarom Luyendijk, antropoloog, de schellen pas van de ogen vielen toen hij zelf voor het eerst niet helemaal meekwam.

Hij leent zelfs de taal waarmee werkelijk onderdrukte mensen hun ervaringen beschrijven. De Engelsen vragen hem ‘waar hij écht vandaan komt’ en het resultaat is dat Joris zichzelf ‘steeds kleiner maakt’. Hij besteedt geen aandacht aan het vrij fundamentele verschil tussen een immigrant en een uitwisselingsstudent, correspondent, of expat.

1. Omdat Luyendijk, zelfs als bezitter van de zeven vinkjes, nog steeds onprettige dingen heeft meegemaakt, afwijzingen, ziekte en zelfs gevoelens van uitsluiting heeft gevoeld, denkt hij zich goed te kunnen inleven in het bestaan van bijvoorbeeld vrouwen of vluchtelingen.
2. Het boek is doorspekt met gedachte-experimenten waarin hij zelf een minderheid is, zoals zijn alter ego Olga Luyendijk, die niet met een vinkje maar met een doosje geboren is, of een Joris die Egyptische vluchteling is, of een Joris die niet op vrouwen maar op mannen valt.

Echte, bestaande vrouwen en mensen met een migratieachtergrond figureren af en toe om, vaak huilend, hun verhaal bij Luyendijk te doen. Uiteraard pas later in het boek, ruim na dat hele verhaal over The Guardian, De tenenkrommende neiging die allies, zij die zich het lot van minderbedeelden aantrekken, vaak hebben, is om uitgebreid uit de doeken te doen dat ze ooit in een ver verleden helemaal niet progressief waren.

Zoiets: ooit vond ik dit onderwerp compleet onbelangrijk maar nu ben ik een beter mens! ‘Nu was de antropoloog in mij ontwaakt’, schrijft Luyendijk over het Guardian -incident op bijna veertigjarige leeftijd. De aanleiding van dit grote ontwaken was niet het lot van vinklozen maar zijn eigen uitsluiting, die uiteraard helemaal niets met zijn sekse, opleidingsniveau of huidskleur te maken had.

Later beschrijft hij een moment waarop ‘een Arabier die in alles waarin ik probeerde uit te blinken beter was’, en niet zomaar één Arabier maar ‘mannen zowel als vrouwen’. ‘Daar moest ik aan wennen’, schrijft hij, maar het goede nieuws is dat hij daar nu inderdaad aan gewend is! En dat hij zich voor de enige racistische uitspraak in zijn leven uitvoerig verontschuldigd heeft, noteert hij nog even fijntjes.

• Luyendijk kan het goed uitleggen: de subtiliteiten van taal als uitsluitingsmechanisme, dat onopzettelijk maar onophoudelijk rangen en klassen in stand houdt.
• De codes die je moet kennen om ergens bij te horen, het netwerk dat jou vooruit helpt, het raam van mogelijkheden waarbinnen je denkt: ze worden allemaal bepaald door je achtergrond.

En toch blijft het voelen als zelfbescherming. Hij blijft zijn eigen talent en werklust benadrukken, zijn krantenwijken, zijn vrienden van kleur, alsof hij per se de allerbraafste zevenvinker wil zijn. En dat terwijl hij mannen zoals hij als belachelijk toondoof neerzet: ‘mannen zoals ik’ die ‘een jeugd lang worden aangespoord en getraind zich te laten gelden en ruimte in te nemen, zo nodig ten koste van anderen’.

‘Waarom gaan vrouwen wel op cursus “meer ruimte nemen”‘, vraagt hij zich op een gegeven moment af, ‘maar mannen niet op cursus “meer ruimte laten”?’ Een biechthokje was een sjiekere oplossing geweest, omdat het privé is Die mannen toch! Hij laat half spottend, quasi-beschaamd aan de lezer merken dat hij het heus wel weet, dat hij nu ietsiepietsie hypocriet is door zich met dit boek te laten gelden en ruimte in te nemen in plaats van te laten.

Door die hypocrisie te benoemen, af en toe ironisch ‘Hoera voor Joris!’ te schrijven en er vervolgens helemaal niets mee te doen, pootjehaakt hij de terechte kritiek die er op dit boek zou kunnen komen. In een zinnetje, diep in het laatste hoofdstuk, laat hij nog even weten dat hij dit heus niet allemaal zelf heeft bedacht.

In hetzelfde hoofdstuk maakt hij het werk van zijn voorgangers, die hij verder naamloos laat, net zo makkelijk ongedaan: een gevestigde term als intersectionaliteit, door Luyendijk vervangen door zijn lekkerder bekkende vinkjes, zet hij weg als jargon. Luyendijk behandelt de vraag waarom nou juist hij een boek over discriminatie heeft geschreven.

Hij hoopt de macht, status en dus overredingskracht die hij ‘kennelijk’ heeft in te zetten om mensen te bereiken die liever niet naar vinklozen luisteren. Dat noemt hij het Arjen Lubach-effect, naar zevenvinkjestelevisiepresentator Arjen Lubach die bijvoorbeeld zo’n moeilijk onderwerp als de onderdrukking van Oeigoeren naar de Nederlandse huiskamer bracht.

Ik geloof het niet zo, van dat Lubach-effect. Als Luyendijk echt hoopte op het Lubach-effect, dan nog waren er duizend andere manieren geweest om zijn podium te gebruiken dan voor een boek dat voor de helft bestaat uit zelffeliciterende zelfuitpluizing. Om dat effect te bereiken kon Luyendijk net zo goed een heel andere vorm kiezen, of simpelweg de eerste helft weglaten.

Lubach ging in zijn item over de Oeigoeren toch ook niet uitleggen dat hij dwangarbeid pas écht leerde afkeuren toen hij zelf als kind eens strafwerk kreeg? Het cruciale statistiekje van Luyendijks boek, dat maar drie procent van de bevolking het profiel heeft dat meer dan de helft van de belangrijke functies bekleedt, is interessant genoeg om een uitgebreid journalistiek onderzoek over te schrijven.

De vraag is dan: waarom dan niet een journalistiek boek maken over de zeven vinkjes? Wat wil hij nou bereiken met deze zelfanalyse? Waarom een boek maken dat meer over zichzelf gaat dan over ongelijkheid? Mijn misschien ietwat meedogenloze theorie: hij wil ook een puntje van de woke-taart, en de veranderende wereld vóór hem laten werken in plaats van andersom.

Zo kan hij proactief omgaan met het gevoel dat hij wordt achtergelaten. Hij kan niet stilzitten en leren leven met het ongemak dat zijn privilege hem bezorgt, maar moet en zal vergeven worden. Hij beseft daarbij niet dat hij helemaal niet iets goeds voor een ander aan het doen is.

Hij vraagt anderen om iets voor hém te doen: hem absolutie geven. Het simpele feit dat hij privileges heeft die anderen niet hebben, en dat dat buikpijn veroorzaakt bij hem (en ieder normaal mens), en dat hij die buikpijn gewoon moet verdragen, daar kan hij zich niet bij neerleggen. Hij wil dat alles weer in orde is nadat hij zijn tweehonderd pagina’s, inclusief register, toe maar, alsof het om een naslagwerk gaat, in het biechthokje heeft neergelegd.

Het biechthokje was een veel sjiekere oplossing geweest voor zijn ongemak, omdat het privé is. Als je de rest van het land bij je oefening van berouw moet betrekken, dan wil je dus niet met jezelf in het reine komen, of het grote onrecht in deze wereld beter begrijpen, maar publiekelijk je weesgegroetjes zeggen zodat je weer schoongespoeld verder kunt gaan.

Hoeveel vinkjes Heb jij Luijendijk?

Hoe meer je lijkt op Joris Luyendijk, hoe groter de kans op een plek in het hart van de macht?! • • • Joris Luyendijk © Buitenhof Zelden werd een boek in één week online zo gevierd én bekritiseerd als De zeven vinkjes van Joris Luyendijk. Zeven privileges (‘vinkjes’) bepalen je kans op succes in Nederland, aldus journalist Joris Luyendijk: minstens één hoogopgeleide en/of welgestelde ouder hebben die je de weg in het onderwijssysteem kon wijzen, minstens één in Nederland geboren ouder of verzorger hebben die je de cultuur van de meerderheid kon meegeven, man zijn, hetero zijn, wit zijn, gymnasium of vwo hebben afgerond en een universiteit hebben gedaan.

1. Drie procent van het land heeft al die zeven vinkjes, stelt Luyendijk.
2. In Buitenhof : ‘Maar toch zijn het vijf van de zes laatste premiers, negen van de vijftien invloedrijkste Nederlanders, en de laatste drie hoofdredacteuren van de Volkskrant.’ Mark Rutte Over de effecten van het voldoen aan die vinkjes is Luyendijk wel duidelijk: prominente posities in Nederland worden vervuld door ‘zeven-vinkjes’ zoals Mark Rutte en Wopke Hoekstra.

Diversiteit- en Inclusiemanager van BNNVARA Sahar Noor: ‘Dat is pijnlijk zichtbaar. Het probleem is dat we talent, kwaliteit, en intelligentie eerder bij mensen herkennen – of menen te herkennen – die op de norm (wit, man, hetero, etc.) lijken en/of op bestaande “rolmodellen.” Een gebrek aan representatie is hier ook een probleem.’ Intersectionaliteit Deze kennis over verschillende privileges, waarbij hij op zoek gaat naar de samenhang, is niet nieuw.

Het komt erg overeen met het idee van intersectionaliteit. Sterker nog: hoogleraar en burgerrechtenactivist Kimberlé Crenshaw introduceerde al in 1989 de theorie van intersectionaliteit, om te illustreren hoe verschillende vormen van onderdrukking elkaar raken en versterken. Schrijver Nadine Ridder op opiniesite Joop : ‘Crenshaw gebruikt de metafoor van het kruispunt, waarin alle wegen een vorm van onderdrukking vertegenwoordigen.

Er komen van verschillende kanten auto’s aangereden, en iemand kan dus tegelijkertijd of op verscheidene momenten door een auto geraakt worden.’ En daar hebben we één van de belangrijkste kritiekpunten te pakken: gaat Luyendijk er niet vandoor met het werk van een ander? Politicus Sylvana Simons (Bij1) in hetzelfde Buitenhof -interview: ‘Dat we niet over vijftig jaar zeggen: “Alle kennis hebben we aan Luyendijk te danken.”‘ Noor onderstreept haar punt: ‘Hoe zorg je dat je boodschap niet alleen door mensen die op jou lijken omarmd wordt, maar ook door mensen die het daadwerkelijk ervaren?’ Meer vinkjes Een ander kritiekpunt richt zich op de zeven privileges die Luyendijk kiest.

Noor: ‘Er zijn meer aspecten die ik zou toevoegen, bijvoorbeeld iemands gezondheid. Ook ontbreekt het wel of niet hebben van een (on)zichtbare beperking. Je kan in de samenleving op grond daarvan worden uitgesloten en/of gediscrimineerd. Denk bijvoorbeeld aan mensen met autisme als niet-zichtbare beperking, die hinder ervaren op het werk als daar geen rekening mee wordt gehouden.’ Leeftijd of armoede: óók belangrijke privileges die je al dan niet op achterstand kunnen zetten, stelt Noor.

Het Lubach-effect Ondanks de kritiek ziet Noor in Luyendijk evengoed een belangrijke troef in de maatschappij: ‘We nemen dingen eerder aan van mensen die op ons lijken. Naar zijn visie wordt dus eerder geluisterd.’ Volgens Luyendijk komt het omdat een onderwerp veilig wordt beschouwd als het uit de mond van iemand als hem komt, schrijft hij in de Volkskrant.

Oftewel: het Lubach-effect, vernoemd naar de invloedrijke tv-maker Arjen Lubach. In De zeven vinkjes : ‘Dat heb ik geleerd van Sahil Amar Aïssa van BNNVARA, die mij vertelde hoe hij eindeloos vaak was begonnen over de positie van de Oeigoeren in China, maar dat niemand luisterde. Tot Lubach er een item over maakte, en precies dezelfde mensen ineens zeiden: gast, we moeten iets met die Oeigoeren!’ Dat privilege wil hij naar eigen zeggen graag inzetten om diezelfde privileges af te breken: ‘Ik gebruik het Arjen Lubach-effect om het Arjen Lubach-effect, hopelijk, te demonteren.’ Noor: ‘Zoals Simons het ook al zei in Buitenhof : zeven-vinkers missen het belangrijke vermogen om iets aan te nemen zonder het zelf eerst te hebben ervaren.’ Inclusieve boodschap Je bewust zijn van je privileges en deze vervolgens inzetten is volgens Noor erg belangrijk: ‘Ik roep al jaren Use your whiteness.

Daarmee bedoel ik: als je weet dat mensen eerder luisteren naar mensen die op hen lijken of tegen wie ze opkijken, dan weet je dat je invloed en macht hebt, dat ook nog eens gekoppeld is aan huidskleur. Zet dat strategisch in om mensen aan het denken te zetten.

• Ik juich voor iedere persoon die opstaat voor empathie, tolerantie, en compassie met een inclusieve boodschap.
• Voor iedereen die onderling wil verbinden.
• Als je onderdeel bent van een inclusieve samenleving, dan komt niemand iets tekort.
• Het is niet alleen de verantwoordelijkheid van mensen die die privileges niet hebben, maar van iedereen.

Dus ook mensen die in geprivilegieerde posities zitten.’ Update 24/2: dit is een aangepaste versie van het oorspronkelijke artikel. De oorspronkelijke versie stelde onterecht dat Joris Luyendijk in zijn boek De zeven vinkjes niet verwijst naar het werk van Gloria Wekker. Sorteren op: Nieuwste eerst Oudste eerst Beoordeling 19 feb.2022 – 12:18 Ik lees toch echt in een artikel over mevr. Kroes van Henny de Lange (24 april in Trouw) dat ze uit een calvinistisch milieu komt. Wie is hier de jokkebrok? RSIN 8531 62 402 : Hoe meer je lijkt op Joris Luyendijk, hoe groter de kans op een plek in het hart van de macht?!

Waar woont Joris Luyendijk?

Studie en carrière – Luyendijk volgde het Gemeentelijk Gymnasium in Hilversum en studeerde aan de UvA politicologie, geschiedenis, Arabische en religieuze antropologie in Amsterdam, Kansas (Verenigde Staten) en Caïro (Egypte). Zijn studietijd in Caïro in 1995 leverde het boek Een goede man slaat soms zijn vrouw op en een doctoraal religieuze antropologie met specialisatie Arabische wereld.

Daarna werd hij, tussen 1998 en 2003, correspondent voor de Volkskrant en Radio 1 in achtereenvolgens Caïro, Beiroet en Oost-Jeruzalem, later ook voor NRC Handelsblad en de NOS, In maart 2001 publiceerde hij Een tipje van de sluier, nog voordat het verband tussen moslimextremisme en terrorisme een breed punt van discussie werd.

Door de aanslagen op 11 september 2001 werd het boek een bestseller. In april 2002 ontving Luyendijk Het Gouden Pennetje voor zijn berichtgeving vanuit het Midden-Oosten na die aanslagen. Van 2003 tot 2011 woonde hij weer in Amsterdam. Over zijn ervaringen als journalist in het Midden-Oosten schreef hij het boek Het zijn net mensen,

Dit boek gaat over de onmogelijkheid van goede, objectieve journalistieke berichtgeving in het Midden-Oosten. De problemen die hij beschrijft gaan tevens over de onmogelijkheid van vrijuit spreken in dictaturen en de kracht van propaganda, Hiervoor ontving hij in 2006 de Dick Scherpenzeel Prijs en in datzelfde jaar werd hij uitgeroepen tot Journalist van het Jaar,

In 2007 won hij de NS Publieksprijs en in 2010 de Prix des Assises du journalisme, de eerste keer dat deze prijs naar een niet-Fransman ging. In 2006 en 2007 presenteerde Luyendijk het VPRO -interviewprogramma Zomergasten, In de winter van 2007-2008 presenteerde hij Wintergasten bij de VPRO, de tegenhanger van Zomergasten, waarvoor hij sprak met Naomi Klein, Desmond Tutu en Garri Kasparov,

In de winter van 2008-2009 presenteerde hij wederom Wintergasten met deze keer als gasten: Isabel Allende, Jeffrey Sachs en Tariq Ramadan, Luyendijk, die al vanaf 2007 incidenteel Met het Oog op Morgen presenteerde, was van maart 2010 tot en met 27 januari 2011 de vaste presentator van de maandageditie van dit radioprogramma.

Vanaf eind januari 2010 bekleedde Luyendijk als gasthoogleraar enkele maanden de Leonardoleerstoel aan de Universiteit van Tilburg, In 2010 hield hij de Kees Lunshoflezing, met als resultaat het boek Je hebt het niet van mij, maar.: een maand aan het Binnenhof,

In 2011 verhuisde Luyendijk met zijn gezin naar Londen, waar hij ruim twee jaar voor The Guardian werkte en vanuit antropologisch perspectief een blog over de financiële wereld van de Londense City ging bijhouden. Het avontuur resulteerde in 2015 in het boek Dit kan niet waar zijn: onder bankiers, waarvan de conclusie is dat de instellingen die ervoor moeten zorgen dat de economie functioneert de wereld in de afgrond kunnen doen storten.

In 2015 werden er van het boek 306.866 exemplaren verkocht. Het was daarmee het best verkochte boek van dat jaar.

Wat betekent 2 grijze vinkjes?

Leesbewijzen controleren Vinkjes verschijnen naast ieder bericht dat je verzendt. Deze betekenen het volgende:

• Het bericht is verzonden.
• Het bericht is afgeleverd aan de telefoon en eventueel gekoppelde apparaten van de ontvanger.
• De ontvanger heeft je bericht gelezen.

Opmerking :

• Het tweede vinkje wordt weergegeven als een bericht is afgeleverd aan de gekoppelde apparaten van de ontvanger, zelfs als diens telefoon is uitgeschakeld.
• In een groepschat zal het tweede vinkje verschijnen wanneer alle deelnemers in de groep je bericht hebben ontvangen. Twee blauwe vinkjes verschijnen wanneer alle deelnemers in de groep je bericht hebben gelezen.

Berichtinformatie Voor elk bericht dat je verzendt, kun je een scherm met berichtinformatie openen. Hierop staat aangegeven wanneer je bericht is afgeleverd en wanneer de ontvanger het bericht heeft gelezen of afgespeeld. Het scherm Berichtinformatie bekijken:

1. Open een individuele chat of groepschat.
2. Tik en houd het verzonden bericht ingedrukt.
3. Tik op, Mogelijk moet je tikken op > Info,

Het scherm Berichtinformatie laat het volgende zien: Afgeleverd :

Je bericht is afgeleverd op de telefoon of gekoppelde apparaten van de ontvanger, maar de ontvanger heeft het nog niet gezien.

Gelezen of Gezien :

• De ontvanger heeft je bericht gelezen of je foto, audiobestand of video bekeken.
• De ontvanger heeft je spraakbericht gezien, maar nog niet afgespeeld.

Afgespeeld :

De ontvanger heeft je spraakbericht afgespeeld.

• Belangrijk : Wanneer een deelnemer de groep verlaat, zal het scherm Berichtinformatie de originele informatie met alle deelnemers blijven weergeven, inclusief de deelnemer die de groep heeft verlaten.
• Ontbrekende leesbewijzen
• Als je geen twee blauwe vinkjes, een blauwe microfoon of een label Geopend ziet naast je verzonden bericht of spraakbericht, kan dit de volgende oorzaken hebben:

• Jij of je ontvanger hebben de leesbewijzen uitgeschakeld in de,
• De ontvanger heeft je mogelijk geblokkeerd.
• De ontvanger heeft jullie chat mogelijk nog niet geopend.
• Er is een probleem met je netwerk of dat van de ontvanger.

Leesbewijzen uitschakelen Je kunt je leesbewijzen uitschakelen door te tikken op > Instellingen > Privacy en Leesbewijzen uitschakelen. Belangrijk: Hierdoor worden de leesbewijzen in groepschats en voor spraakberichten niet uitgeschakeld. Het is niet mogelijk om de leesbewijzen voor deze functies uit te schakelen. Is uw vraag hiermee beantwoord? Is uw vraag hiermee beantwoord? : Leesbewijzen controleren

Wat betekent 2 blauwe vinkjes?

Eén vinkje hier, twee (blauwe) vinkjes daar WhatsApp-berichten maken gebruik van vinkjes. Ze zijn je vast al eens opgevallen toen je met iemand appte. Heb je toen ook gezien dat de vinkjes kunnen veranderen? Soms zie je één vinkje, dan weer twee vinkjes, en het kan ook goed zijn dat je wel eens blauwe vinkjes hebt gezien. Wat betekenen die verschillende vinkjes nou precies? Hier een korte uitleg. Geschreven door (http://ozomedia.nl/betekenis-whatsapp-vinkjes/)

• Eén vinkje: het bericht dat jij hebt getypt is verzonden naar de ontvanger, maar is nog niet bij de ontvanger aangekomen. De ontvanger heeft bijvoorbeeld op dit moment geen internetverbinding, of heeft de telefoon uit. Maar geen zorgen: jouw bericht wordt vanzelf, zodra de ontvanger weer verbinding heeft, afgeleverd.
• Twee grijze vinkjes: het bericht dat jij hebt verzonden is nu daadwerkelijk bij de ontvanger aangekomen. De ontvanger heeft nu dus een melding ontvangen op zijn of haar telefoon dat er een bericht van jou is.
• Twee blauwe vinkjes: de ontvanger heeft je bericht gelezen. Dat wil zeggen: de ontvanger heeft jullie chat geopend. De blauwe vinkjes zijn geen garantie dat de ontvanger het bericht al echt gelezen heeft, want iemand kan de chat openen en direct weer wegdrukken zonder het bericht te lezen.

Help, ik zie nooit blauwe vinkjes! Dat kan twee oorzaken hebben:

1. Jij hebt jouw eigen ‘leesbevestiging’, oftewel de blauwe vinkjes, uitgezet. Als jij ze zelf uitzet, zie je ze ook niet meer van anderen.
2. Als jouw eigen ‘leesbevestiging’ wel aan staat, dan is de ontvanger van je bericht hoogstwaarschijnlijk degene die zijn/haar blauwe vinkjes heeft uitgezet. Hier kun jij niets aan doen.

: Eén vinkje hier, twee (blauwe) vinkjes daar

Wat betekenen de vinkjes?

Wat betekenen de vinkjes in WhatsApp? – Dat wordt uitgelegd op de website van WhatsApp, Kort gezegd: één grijs vinkje betekent dat een bericht is verzonden, twee grijze vinkjes betekent dat het bericht is aangekomen op de telefoon van de ontvanger en twee blauwe vinkjes betekent dat de ontvanger het bericht heeft gelezen. Dat laatste is nieuw.

Waarom worden de vinkjes niet blauw?

Vinkjes in WhatsApp – Na het versturen van een bericht in WhatsApp verschijnen grijze of blauwe vinkjes, Blauwe vinkjes betekent dat de ontvanger uw bericht gelezen heeft en anderen zien ook wanneer u een bericht hebt gelezen of geopend. Wilt u liever niet dat gesprekspartners leesbewijzen ontvangen? Zet de blauwe vinkjes dan uit.

Waarom blijven vinkjes grijs?

Een vinkje – Een grijs vinkje in WhatsApp betekent dat een berichtje verstuurd is, maar dat het (nog) niet is afgeleverd op de telefoon van de ander. Het appje komt bijvoorbeeld niet aan doordat de telefoon van de ontvanger uitstaat of doordat internet even niet werkt.

Wat is een Zevenvinker?

Wat is de betekenis van Zevenvinker? 2022-12-20 2023-04-12 de zevenvinker is een vogel uit de familie van de zangvogels. De zevenvinker is een kleine, zeer actieve vogel met een kenmerkend, hoog getjilp. De vogel heeft een zwarte kop en rug en oranjeachtige vleugels en staartveren.

Hoe kun je zien of iemand je bericht heeft gelezen?

Blauwe vinkjes in WhatsApp – Naast de blauwe vinkjes kun je voortaan ook lang op een bericht drukken om precies te zien wanneer het bericht is afgeleverd en door de ontvanger is gelezen. In een groepsgesprek betekenen twee grijze vinkjes dat iedereen het bericht heeft gelezen.

Wat betekent 1 vinkje geblokkeerd?

Je ziet geen updates van de profielfoto van een contact. Berichten die je stuurt naar een contact dat jou heeft geblokkeerd hebben altijd maar één vinkje ( bericht verzonden) en nooit een tweede vinkje (bericht afgeleverd). Het lukt niet om dat contact te bellen.

Wat zijn de vinkjes bij WhatsApp?

WhatsApp vinkjes: dit betekent het – WhatsApp hanteert drie soorten vinkjes naast berichten:

Eén grijs vinkje – Het bericht is verzonden. Twee grijze vinkjes – Het bericht is afgeleverd op de telefoon van de ontvanger. Let op: dit betekent niet dat het bericht ook al is gelezen. Twee blauwe vinkjes – De ontvanger heeft het bericht op zijn of haar telefoon gelezen.

De vinkjes verschijnen in chats met individuele gebruikers en groepschats. Door je eigen verzonden berichten in een chat naar links te vegen, zie je precies op welk tijdstip een bericht ontvangen en gelezen is. Dit komt ook van pas in groepsgesprekken.

Op deze manier kan je checken wie in een WhatsApp groepsgesprek een bericht gelezen heeft. In onze aparte tip daarover lees je hoe je dit precies doet. Wil je liever niet dat iemand blauwe vinkjes ontvangt bij jouw gelezen berichten? Dan kun je deze optie in WhatsApp ook uitschakelen. Meer hierover lees je in de volgende tip: Blauwe vinkjes uitschakelen in WhatsApp,

Bekijk ook

Wat gebeurt er als je Leesbewijzen uitschakelt?

Vinkjes Whatsapp Vraag jij je ook af wat die vinkjes bij een door jou gestuurd bericht betekenen? Wij leggen het hieronder uit èn vertellen je wat je kan doen als je dit wilt wijzigen. Als je een WhatsApp bericht aan iemand (of een groep) stuurt, zie je naast je berichtje 1 of 2 vinkjes. Wat betekenen deze vinkjes?

1 grijs vinkje: de ontvanger heeft je berichtje nog niet ontvangen op zijn/haar mobiel. In een groep betekent het dat tenminste 1 persoon in de groep het berichtje nog niet heeft ontvangen.2 grijze vinkjes: iedereen naar wie je je bericht hebt gestuurd heeft het berichtje ontvangen maar nog niet gelezen (of heeft zijn/haar ‘leesbewijs’ uitgezet. Wat dat inhoudt en hoe je dat uitzet, daar komen we hieronder op terug.)2 blauwe vinkjes: iedereen naar wie je je bericht hebt gestuurd heeft het berichtje ontvangen èn gelezen

Leesbewijzen Zoals hierboven, bij 2 grijze vinkjes, benoemd, kan je je ‘leesbewijs’ uitzetten. Dat wil zeggen dat de verzender niet kan zien of jij het berichtje hebt gelezen, alleen of je het hebt ontvangen. Als je ‘leesbewijzen’ uitschakelt krijgt degene die jou een berichtje stuurt alleen maar grijze vinkjes te zien in jullie gesprek.

Open WhatsAppVoor Android: Tik op het pictogram ‘Menu’. Dit zijn drie puntjesVoor Android & iPhone: tik op Instellingen, daarna op Account en als laatste op Privacy Hier vind je achter ‘Leesbewijzen’ een schuifbalk. Als deze groen gekleurd is, tik je hier eenmalig op. Als deze grijs wordt, zul je vanaf dat moment berichten sturen die geen leesbewijzen meer geven.

: Vinkjes Whatsapp

Hoe kan je zien of iemand je bericht heeft gelezen zonder blauwe vinkjes?

Schakel dan deze optie uit via WhatsApp ▸ Instellingen ▸ Account ▸ Privacy ▸ schakel ‘Leesbewijzen’ uit. Let wel, als je deze optie uitschakelt kun je zelf niet meer controleren of iemand anders een bericht gelezen heeft. Dat kan alleen als jij de leesbewijzen ook actief hebt.

Wat betekent 2 vinkjes bij Signal?

Leesbevestigingen zijn een optionele functionaliteit waarmee je kunt zien of anderen de berichten die je aan hen hebt verzonden hebben gelezen, en waarmee je ook aan anderen kunt laten zien of je hun berichten hebt gelezen.